Wrodarczyk Ludwik (1907-1943)

Duchowny katolicki, oblat, odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”, ofiara zbrodni Ukraińskiej Armii Powstańczej.

W sierpniu 1939 roku ks. Wrodarczyk skierowany został do nowo utworzonej parafii w Okopach koło Rokitna. Wioska należała do diecezji łuckiej i znajdowała się dwa kilometry od ówczesnej granicy polsko-sowieckiej. Ks. Ludwik z gorliwością przystąpił do organizowania życia parafialnego. Głosił rekolekcje w okolicznych parafiach. Prowadził działalność misyjną, pielgrzymując do odległych polskich ośrodków. Udzielając sakramentów, dotarł aż do Żytomierza oddalonego o 200 kilometrów od Okopów. Podejmował także inicjatywy ekumeniczne. Swoją postawą przyciągał do Kościoła zobojętniałych katolików oraz pozostawionych bez opieki duszpasterskiej wyznawców prawosławia. Ks. Wrodarczyk podejmował działania, które wiązały się z narażeniem własnego życia.

Przyjął do pracy w charakterze organisty Benedykta Halicza, który był Żydem ukrywającym się przed Niemcami. Wspólnie z nim zorganizował chór parafialny i orkiestrę. Kiedy rozpoczęły się wywózki ludności na Syberię, ks. Wrodarczyk interweniował u władz, aby zapobiec tym działaniom. Niósł pomoc ocaleńcom z getta w Rokitnie. Zdarzało się niejednokrotnie, że ukrywał ludzi na plebanii, dostarczał jedzenie i lekarstwa przebywającym w lasach uciekinierom. W nocy z 6 na 7 grudnia 1943 roku w czasie masowe mordy ludności polskiej, organizowane przez współpracujących z Niemcami nacjonalistów ukraińskich pojmano go, a następnie zamordowano.

Ludwik Wrodarczyk został upamiętniony w sali duchowieństwa.