Kossak Zofia (1889-1968)

Powieściopisarka, współzałożycielka dwóch tajnych organizacji w okupowanej Polsce: Frontu Odrodzenia Polski oraz Rady Pomocy Żydom „Żegota”

Pochodziła ze znanej szlacheckiej rodziny krakowskiej. W 1912 roku przyszła pisarka rozpoczęła studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1913–1914 podjęła studia rysunku i malarstwa w genewskiej szkole École des Beaux-Arts. Po powrocie ze Szwajcarii w 1915 roku poślubiła Stefana Szczuckiego. Wydarzenia związane z rewolucją roku 1917 zmusiły Szczuckich do opuszczenia Wołynia, w pobliżu którego zamieszkiwali. Te dramatyczne dni zostały później opisane w książce Pożoga. Wspomnienia z Wołynia 1917–1919, dzięki której stała się rozpoznawalną pisarką. Po śmierci męża w 1923 roku zamieszkała razem z rodzicami w Górkach Wielkich na Śląsku Cieszyńskim. Od tej chwili Śląsk stał się jej nową ojczyzną. W 1925 roku wyszła za mąż za Zygmunta Szatkowskiego. W Górkach Wielkich powstały najlepsze artystycznie utwory pisarki. W czasie II wojny światowej pisarka angażowała się w działalność konspiracyjną współpracując z prasą podziemną. Działała także charytatywnie. Po rozpoczęciu akcji likwidacji getta warszawskiego napisała odezwę zatytułowaną Protest! W odezwie opisała trudne warunki życia w getcie warszawskim, piętnowała okupantów, a także obojętność światowej opinii publicznej i katolików w Polsce wobec tragedii w getcie. Jej działania spowodowały powstanie we wrześniu 1942 roku Tymczasowego Komitetu Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty, który miał za zadanie organizować wszechstronną pomoc ludności żydowskiej. Po zakończeniu wojny Kossak została zmuszona do emigracji.

Zofia Kossak została upamiętniona w sali ludzi kultury.