Korfanty Wojciech (1873-1939)

Polityk i dyktator III powstania śląskiego. W II Rzeczypospolitej jeden z przywódców Chrześcijańskiej Demokracji oraz kandydat na prezesa Rady Ministrów. Uznawany za jednego z ojców niepodległości Polski.

Przed wybuchem pierwszej wojny światowej głosił jedność narodu polskiego we wszystkich zaborach i na Górnym Śląsku. 11 października 1918 roku przyjechał do Poznania i wszedł w skład Naczelnej Rady Ludowej, której został komisarzem ds. wojskowych i polityki zagranicznej. Gdy wybuchło powstanie wielkopolskie, starał się zapobiec eskalacji działań zbrojnych. W grudniu 1919 roku nominowany na szefa Polskiego Komisariatu Plebiscytowego.

Po zakończonym trzecim powstaniu śląskim Korfanty uczestniczył w przejmowaniu przez władze polskie terytorium przyszłego województwa śląskiego. W wyborach z jesieni 1922 roku wszedł do sejmu i do Sejmu Śląskiego, gdzie zasiadał następnie do 1935 roku. Poświęcił się publicystyce, polemizował z sanacją, propagował katolicką naukę społeczną, krytykował państwa totalitarne. Odwoływał się do papieskich encyklik społecznych. Przez Niemców nazywany „Blond bestią”.

Wojciech Korfanty został upamiętniony w sali ludzi powstań i okresu międzywojennego.