Mielęcki Andrzej (1864-1920)

Lekarz, działacz społeczny i narodowy. Został zamordowany przez niemieckich bojówkarzy, kiedy niósł pomoc rannym uczestnikom antypolskiej manifestacji 17 sierpnia 1920 roku. Śmierć Mielęckiego była jedną z bezpośrednich przyczyn wybuchu II powstania śląskiego.

Niósł pomoc bez względu na narodowość. Andrzej Mielęcki szybko zyskał opinię świetnego specjalisty, co przekładało się na stale zwiększającą się liczbę wizyt. U Mielęckiego leczyły się nie tylko Polki, ale i spora grupa pacjentek niemieckiego pochodzenia, które wiedzę i umiejętności medyczne przedkładały nad narodowościowe urazy. Często pojawiały się również pacjentki z Zagłębia Dąbrowskiego. Budowało to coraz silniejszą pozycję Mielęckiego jako lekarza, czego nie mogły ignorować władze niemieckie. Tym należy tłumaczyć , że w 1919 roku przyznano mu honorową godność radcy sanitarnego Sanitätsrat, rezerwowaną wyłącznie dla najbardziej zasłużonych lekarzy niemieckiego pochodzenia.

Mielęcki zginął 17 sierpnia 1920 roku w trakcie zamieszek na ulicach Katowic. Zostały one wywołane pogłoskami o zajęciu Warszawy przez bolszewików i tym samym odwołaniu plebiscytu. Do demonstrujących Niemców chcących zająć francuski posterunek wojskowy otworzono ogień. Na pomoc rannym pośpieszył Mielęcki, który całe zajście obserwował z okna swego mieszkania. Tłum Niemców, nie zważając na humanitarny gest Mielęckiego, lecz traktując lekarza jako „agitatora wielkopolskiego”, przystąpił do linczu.

Andrzej Mielęcki został upamiętniony w sali ludzi powstań i okresu międzywojennego oraz w sali społeczników, ludzi polityki i administracji.