Jeż Ignacy (1914-2007)

Biskup pomocniczy gorzowski (1960-1972), biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski (1972-1992), dyrektor Niższego Seminarium Duchownego w Katowicach.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich pracę duszpasterską prowadził w w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hajdukach Wielkich (obecnie Chorzów-Batory). Równocześnie był kapelanem hufca Związku Harcerstwa Polskiego. W czasie wojny został aresztowany przez Gestapo. Po tygodniach przesłuchań został przewieziony do obozu w Dachau. Na Górny Śląsk przybył w 1946 roku. W tym czasie pełnił między innymi funkcję katechety oraz kolejno prefektem, dyrektorem i rektorem niższego seminarium w Katowicach. W 1960 roku papież Jan XXIII mianował go biskupem sufraganem gnieźnieńskim, z oddelegowaniem do administracji apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim. Posługę w ordynariacie gorzowskim pełnił przez 12 lat. Zaś w 1972 roku został biskupem diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Podczas 20-letniej posługi zorganizował kurię biskupią, sąd biskupi, kapitułę katedralną w Koszalinie i kapitułę kolegiacką w Kołobrzegu; erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Koszalinie i wzniósł kompleks gmachów seminaryjnych w podkoszalińskim Wilkowie; powołał nowe struktury parafialne (powstało 100 nowych parafii) i dekanalne. Był znanym orędownikiem pojednania polsko-niemieckiego. Był bliskim przyjacielem Ojca Świętego Jana Pawła II.

Ignacy Jeż został upamiętniony w sali duchowieństwa.