Jadwiga Śląska (1178/1180-1243)

Święta Kościoła katolickiego, fundatorka kościołów i klasztorów, żona Henryka I Brodatego.

Jako 12-letnia dziewczyna poślubiła 18-letniego młodzieńca. Małżeństwo Jadwigi z wrocławskim księciem Henrykiem Brodatym zaplanowano bez jej udziału i bez pytania o jej uczucia. Jadwiga przybyła na Śląsk jako ktoś, kto budził podziw i szacunek, a dla niej Śląsk był „obcym światem”. Zamieszkała z mężem na wrocławskim Ostrowie Tumskim. Jadwiga i Henryk tworzyli wzorowe i przykładne małżeństwo oparte na przyjaźni i miłości. Po urodzeniu siódmego dziecka świadoma wypełnienia obowiązków małżeńskich, idąc za duchem wyrzeczenia, starała się u męża o zgodę na separację.

Jadwiga Śląska uczyniła miłosierdzie swoim obowiązkiem wobec ludzi potrzebujących: rozdawała jałmużnę, niosła pomoc powodzianom, obniżała daniny w dobrach książęcych, opiekowała się chorymi, więźniami i jeńcami, pielęgnowała trędowatych, broniła skazańców, przygarniała wdowy i sieroty, pamiętała o pustelnikach i pielgrzymach, dbała o służbę dworską, wspomagała kształcących się kleryków i żaków.

Jadwiga Śląska została upamiętniona w sali świętych i błogosławionych.