Gawlina Józef (1892-1964)

Biskup polowy Wojska Polskiego (1933-1947), generał dywizji Wojska Polskiego, protektor emigracji polskiej, uczestnik Soboru Watykańskiego II

Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1921 mógł rozpocząć posługę duszpasterską. Ze względu na to, że posiadał niemieckie obywatelstwo mógł ją prowadzić w niemieckiej części Górnego Śląska, ale zdecydował się na pełnienie swej służby w polskiej części. Jego pierwsza parafia znajdowała się w Czerwionce. Następnie pracował w Dębieńsku oraz Tychach. Podczas swojej pracy duszpasterskiej w diecezji katowickiej kierował także Ligą Katolicką oraz piastował funkcję redaktora naczelnego Gościa Niedzielnego. W czasie pracy na Górnym Śląsku zasłynął również jako działacz społeczny rozwijając sieć Caritas oraz tworząc ochronki dla dzieci, a także kuchnię ludową. W 1933 skierowano go na inny obszar posługi, a mianowicie został biskupem polowym Wojska Polskiego. Jako biskup polowy jeździł po najodleglejszych jednostkach i poligonach, dlatego zwano go „biskupem-wędrowcem”. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został mianowany arcybiskupem metropolitą warszawskim.

Józef Gawlina został upamiętniony w sali duchowieństwa.