Bieniek Juliusz (1895-1978)

Biskup pomocniczy katowicki (1937–1978), uczestnik Soboru Watykańskiego II (1962-1965) oraz I Synodu Diecezji Katowickiej (1972-1975).

Miał talent pedagogiczny, zawodowo realizował się nauczając religii w szkołach. Miał niesamowity talent organizacyjny, dzięki któremu wykazał się jako notariusz administracji apostolskiej. Wprowadził kartotekowy dziennik podawczy, dzięki czemu uporządkował dokumenty i prace instytucji – przyszłej kurii diecezjalnej. Styl i metodyka jego pracy, stały się wzorcem do naśladowania w innych kurii polskich. Doceniony przez bp. Arkadiusza Lisieckiego, najpierw otrzymał prawo noszenia pelerynki proboszczowskiej, a następnie został powołany na kanclerza kurii. W bardzo młodym wieku, miał wówczas 42 lata, został powołany przez prymasa Augusta Hlonda do posługi biskupiej.

W trakcie niemieckiej okupacji, został wygnany z diecezji katowickiej. Zamieszkał na stałe w Krakowie, gdzie działał na rzecz duchownych przesiedlonych do Generalnego Gubernatorstwa – prowadził prężnie działalność charytatywną, którą kontynuował również po wojnie. Do Katowic powrócił w 1945 roku. Prowadził działalność społeczno-charytatywną, angażując kurię do pomocy biednym, chorym, bezdomnych, ofiarom wojny. Zaangażował się w odbudowę życia religijnego na Ziemiach Odzyskanych – przyczynił się do budowy i odbudowy wielu świątyń. Wiele uwagi poświęcił katechizacji w szkołach – organizował konferencje ws. napisania nowego podręcznika (katechizmu) do religii. Walczył o przywrócenie lekcji religii w szkołach, które zostały zniesione przez władze komunistyczne. Walczył o prawo do religijnego wychowywania dzieci i młodzieży, o wolne od pracy niedziele. Był prześladowany przez komunistów. Został zapamiętany, jako człowiek skromny, pokorny, niezwykle pracowity, oddany Bogu i drugiemu człowiekowi.

Juliusz Bieniek został upamiętniony w sali biskupów.