Pawłowiczowie Maria (1923-2016) i Kazimierz (1920-2000)

Pracownicy naukowi, dydaktycy, edukatorzy, badacze Kresów Wschodnich i Śląska.

Kazimierz od 1950 roku pracował w Głównym Instytucie Górnictwa, w Kopalni Doświadczalnej „Barbara”. W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, po dziesięciu latach zrobił habilitację. W 1980 roku został profesorem. Badał budowę górotworu, metody drążenia wyrobisk i urabiania skał, technikę strzelniczą, bezpieczeństwo prac strzałowych, wykorzystanie strzelań jako metody zapobiegania tąpaniom. Prace badawcze prowadził w kopalniach węgla, rud metali, soli, w kamieniołomach. Maria podjęła pracę nauczycielki, a w 1959 roku, mając czworo dzieci, rozpoczęła wieczorowe studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach. W 1965 roku obroniła pracę magisterską napisaną pod kierunkiem prof. Jana Zaremby. W 1971 roku pracowała w księgarni, rok później została zatrudniona w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego. W 1974 roku obroniła doktorat. We wrześniu 1978 roku skierowano ją do Zakładu Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. Tu zorganizowała Pracownię Historii Książki i Bibliotek.
Marię i Kazimierza, pochodzących z dwóch krańców Rzeczypospolitej, połączyła służba Polsce, Śląskowi, który stał się ich małą ojczyzną, i nauce. Byli bardzo oddani pracy badawczej. Każdą chwilę, także wakacje, wykorzystywali na lekturę, naukę, rozwój własnego warsztatu. Maria na podstawie doświadczeń opracowała zasady pracy naukowej. Podkreślała, że wymaga ona dyscypliny, systematyczności, „nie uwzględnia przerw (np. ferie, święta, goście itd.), bo myślenie o niej jest procesem ciągłym”.

Maria i Kazimierz Pawłowiczowie zostali upamiętnieni w sali ludzi nauki.